Otto von Schrader

Jego kariera wojskowa zyskała na znaczeniu w trakcie I wojny światowej. W 1916 roku ukończył szkołę dowódców okrętów podwodnych, co miało istotny wpływ na jego dalszą ścieżkę kariery. 2 września 1916 roku objął dowództwo okrętu SM UC-31, na pokładzie którego odniósł swoje pierwsze samodzielne zwycięstwo.

31 grudnia tego samego roku, w ujściu rzeki Tyne, jego okręt zatopił brytyjską łódź patrolową „Protector”, która miała pojemność 200 BRT. W wyniku tego ataku zginęło 19 członków jej załogi. 27 września 1916 roku von Schrader został na sześć miesięcy dowódcą SM UB-35, gdzie pod jego kierownictwem doszło do zatopienia pierwszego statku.

Jednym z najbardziej znaczących wydarzeń podczas jego dowodzenia UB-35 był zatopienie 17 października norweskiego parowca „Sten”, który przewoził ładunek drobnicowy z Skien do Londynu. Podczas jednego z patroli, okręt von Schradera zatopił 8 statków, z czego największym był duński parowiec „Guldborg” o pojemności 1569 BRT.

Otto von Schrader kontynuował swoją służbę, dowodząc okrętem SM UB-64 w okresach od 5 sierpnia do 31 października 1917 oraz od 28 lutego do 18 sierpnia 1918 roku. Na jego pokładzie, 23 lipca 1918 roku, w rejonie Irlandii zatopił brytyjski uzbrojony statek handlowy „Marmora” o pojemności 10 509 BRT, który płynął z Cardiff do Dakaru.

18 sierpnia 1918 roku von Schrader objął dowództwo okrętu SM U-53, zastępując kapitana Hansa Rose. Pełnił tę funkcję aż do 1 grudnia 1918 roku, kiedy to jego okręt został poddany Royal Navy.

W okresie po II wojnie światowej Otto von Schrader znalazł się w trudnej sytuacji, stając się jeńcem wojennym w Norwegii. Tragicznie zakończył swoje życie 19 lipca 1945 roku, popełniając samobójstwo.